Ab greu consire
fau sirventés cozen.
Dieus! Qui pòt dire
ni saber lo tormen?
Qu’ieu, quand m’albire
sui en grand pessamen.
Non puesc escrire
l’ira ni’l marrimen,
qu’el segle torbat vei,
e corrompon la lei
e sagrament e fei,
qu’unsquecx pensa que vença
son par ab malvolença,
e d’aucir lor e sei,
ses razon e ses drei.
Tot jorn m’azire
et ai azirament,
la nueg sospire
e velhant e dormen.
Vas ont que’m vire
aug la cortesa gen
que cridan “Sire”
al Francés umilmen.
Merce an li Francei
ab que veja’l conrei,
que autre dreg no’i vei.
Ai! Tolosa, Proença
e la Terra d’Argença,
Bezers e Carcassei,
com vos vi e co’us vei!
Cavalaria,
Ospitals ni Maisós,
órdes que sía
non m’es plasenz ni bos.
Ab grand bausía
los truep et orgolhós,
ab simonía, ab granz possessiós.
Ja non er apelatz
qui non a granz rictatz
o bona eretatz;
aquels an l’aondança
e la grand benanança;
enjans e tracïós
es lor confessïós.
Si co’l salvatges
per lag temps móu son chan,
es mos coratges
qu’ieu chante derenan;
e car paratges
si vai aderrairan,
e bons linhatges
descazent e falsan,
e creis la malvestatz,
e’ls barons rebusatz
bausadors e bausatz
valor menan derreira
e desonor premeira,
avols ricx e malvatzs
es de mal eretatz.
Rei d’Aragon, si’us platz,
per vos serai onratz.
